داداشش می گفت :" خواهر من خيلی احمقه ، هر کی رو ببينه ازش خوشش مياد. می گه همين خوبه...اگه می بينيد از شما هم خوشش اومده بخاطر همينه..
خيلی از اين حرف داداشش کيف کردم...تا حالا کسی اينجوری از من تعريف نکرده بود..چقدر خوبه آدم مثل همه باشه ...ديگه از اينکه به من بگن " تو با همه فرق داری" ، " خيلی متفاوتی " ، " حرفات با حرفای همه فرق داره " و... خسته شدم....دوست دارم مثل لبو فروش ميدون امام حسين يا اون موز فروش ميدون رسالت و يا حتی اون گدای خوشگل ميدون ونک ساده باشم...

بعدا که باهاش بيشتر حرف زدم ، همش سعی می کردم که تفاوتهام را قايم کنم...کتابهايی رو که خونده بودم ، کارهايی رو که کرده بودم ، هيچکدومش رو بهش نگفتم...وقتی از من پرسيد " شما موسيقی هم گوش می کنيد؟!" بهييچ وجه جرات نکردم اسم موسيقی کلاسيک رو ببرم ، چون مطمئن بودم حتی اسم اون رو هم تا حالا نشنيده.....اون فقط از موسيقی اسم اصفهانی ، عصار ، و زمان رو شنيده بود ....خوب چه می شد کرد؟...دوستش داشتم....

يه بار از من پرسيد :" شما تا حالا با دختری دوست بوديد ؟"...رنگ از رخسارم پريد....چی بايد بهش می گفتم ؟.. يِا بايد ليست بلند بالايی را بهش نشون می دادم و يه بحث سنگين باهاش می کردم که بابا دوست بودن با يه نفر گناه نيست و يا بايد سکوت می کردم.....خوب منم سکوت کردم...بعد از چند دقيقه کفت " از اين سوالم متاسفم ، مطمئن بودم که شما با کسی دوست نبوديد!" ...

اما من جرم هام زياد بود. يکی دو تا که نبود. موسيقی ، تئاتر ، نوشتن ، کتاب های جور وا جور خوندن ، دوست داشتن همهً آدم ها ، حتی اون ساز توی خونمون هم يکی از اداوات جرم بود. ...چطور می تونستم همهً اينها رو قايم کنم. اولها خيلی دوستم داشت . ولی بعد ها که فهميد من با آدمهايی که اون می شناسه ، فرق دارم ، اوضاع تغيير کرد. ..

چطور می تونستم بهش بفهمونم که " اپرای کارمن " حداقل از نظر هنری پائين تر از داد زدنهای خواننده های تلويزيونی نيست!...يا کتاب " اخلاق خدايان " دکتر سروش ، از افاضات " مصباح يزدی " چيزی کم نداره....
من دوستش داشتم ، و اصلا هم مهم نبود که موسيقی کلاسيک رو نفهمه .. يه جور گيجی تو وجودش بود که منو شارژ می کرد. .. و بعدشم اينکه زود زود گريه می کرد و سعی می کرد من نفهمم...
از خدا هم می ترسيد......انگار خدا يه پدر متعصب زبون نفهم ايرانی هست ، که کار به هيچ چيز نداره و فقط اگه دخترش رو تو خيابون با يه پسری ببينه خون جلوی چشماش رو می گيره...

اون روز ها هنوز اسمم " ميخائيل " نشده بود....بهم می گفت مجيد...يه بار به من گفت "آقا مجيد ! شما اگه ده ميليون پول همين امشب گيرتون می اومد ، با هاش چی کار می کرديد؟"
...خيلی فکر کردم ... نبايد جوابش رو اشتباه می دادم ...بايد مثل همه جواب می دادم....ولی خوب وسوسهً ده ميليون پول آرومم نمی زاشت ....بهش کفتم يک ميليونش رو کتاب می خريدم چون خيلی کتابهای خوب رو می بينم و پول ندارم که بخرم....و يه مقدارشم می دم يه کتاب خونهً نو می خرم..چون کتابخونم خيلی کهنه شده...بقيه اش رو هم......
راستی بقيه اش رو بايد چی کار می کردم؟ بيش از هشت ميليون پول.....واقعا اگه همين الان هم به من ده ميليون پول بدن نمی دونم هشت ميليونش رو بايد چی کار کنم...از ملک و املاک خريدن اضافی که بيزارم...در عمرم هم که ولخرجی و بد خرجی نکردم...شايد يه ساز نو بخرم که اون هم زياد گرون نيست ...به هر حال وقتی جوابم زياد طول کشيد به من يه نگاهی کرد و گفت ، اگه من ده ميليون گيرم می اومد ، همش رو می بخشيدم......اينجا بود که فهميدم اون هم مثل همه نيست ....

حالا از اون زمان شش ماه می گذره...من يه سن پطرزبورکی اصيل شدم و در يک مرکز تحقيقات گياه شناسی کار می کنم....اونم ازدواج کرده....با يکی از همکلاسيهاش ...احتمالا براش فرقی هم نمی کرد که با کدوماشون ازدواج کنه....فقط دوست داشت که با يکی ازدواج کنه که مثل همه باشه و زياد با ديگران فرق نکنه.....

روز آخری که ديدمش داشت يه کتاب از دکتر سروش می خوند...دنبال نوار سمفونی نهم بتهون هم بود...راستی می دونيد روز آخر بمن چی گفت؟....گفت:
" مجيد ! من و تو روز قيامت با هم محشور می شيم "
خوب...من هم تا روز قيامت صبر می کنم ........آخه می دونيد، ما اهالی سن پطرزبورک همگی کمی احمقيم مخصوصا من که از يکی از دهاتهای اطراف سن پطرز بورکم.........فقط اميد وارم قيامتی وجود داشته باشه ..و قيامت هم مثل خيلی از وعده های خدا ، دروغ نباشه....